تبریک روز بزرگداشت «حکیم ابوالقاسم فردوسی» توسط سفیر ایران در تاجیکستان

به گزارش آی فیلم 2، سفیر ایران در تاجیکستان در پیامی به مناسبت روز بزرگداشت «حکیم ابوالقاسم فردوسی» این روز را به تمامی علاقه مندان این حماسه سرایِ بزرگ تبریک گفت.

«محمدتقی صابری» در این پیام نوشت: در جنتری ایران، روز 25 ثور(اردیبهشت) به نام روز بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی نام گذاری شده است.

وی ادامه داد: شاهنامه اگرچه بی گمان، شاهکاری ماندگار و اثری گرانمایه برای همه ی پارسی زبانان است؛ بی شک پیام حق طلبانه و جهان شمول آن، در کنار برجستگی های ادبی و داستان های حماسی آن، علاقمندان این اثر ماندگار را از مرزها فراتر برده و ادیبان و پژوهشگران بسیاری را در جای جایِ جهان، بر خوان رنگین آن نشانده و بن مایه پژوهش های فراوان درباره این کتاب شده است.

سفیر ایران در تاجیکستان در پیوند با شاهنامه اظهار داشت: تاثیر فردوسی بر ادیبان و شاعران دیگر، شگرف است و به راستی می‌توان گفت شاهنامه فردوسی الهام بخش بسیاری از آثار حماسی در ادب فارسی، بوده است. اگر خوب به ژرفای شاهنامه بنگریم، می بینیم خرد جانمایه  این کتاب ارزشمند می باشد.

سفیر تاجیکستان در پایان این پیام، شعری از بانو «گلرخسار» شاعر تاجیکستانی در وصف شاهنامه فردوسی را  آورده است:
شاهنامه سخن است،
شاهنامه خرد است،
شاهنامه ادب است،
ادبی کز ثمرِ سبزِ درختش، جاودان بهره بگیریم.

حکیم ابوالقاسم فردوسی در «طبران طوس» در سال 329 هجری قمری به دنیا آمد. پدرش از دهقانان طوس بود و از نظر مادی دارای ثروت و موقعیت قابل توجهی بود. از احوال او در عهد کودکی و جوانی اطلاع درستی در دست نیست ولی مشخص است که در جوانی با درآمدی که از املاک پدرش داشته به کسی محتاج نبوده است.

فردوسی از همان ابتدای کار که به کسب علم و دانش پرداخت، به خواندن داستان هم علاقه مند شد و مخصوصاً به تاریخ و اطلاعات مربوط به گذشته ایران عشق می ورزید.

همین علاقه به داستانهای کهن بود که او را به فکر به نظم در آوردن شاهنامه انداخت.

چنان که از گفته خود او در شاهنامه بر می آید، مدتها در جستجوی این کتاب بوده است و پس از یافتن دستمایه ی اصلی داستانهای شاهنامه، نزدیک به سی سال از بهترین ایام زندگی خود را وقف این کار کرد.

فردوسی در سال 370 یا 371 هجری قمری به نظم در آوردن شاهنامه را آغاز کرد و در اوایل این کار هم خود ثروت و دارایی قابل توجهی داشت و هم بعضی از بزرگان خراسان که به تاریخ باستان ایران علاقه داشتند او را یاری می کردند ولی به مرور زمان و پس از گذشت سالهای طولانی، در حالی که فردوسی بیشتر شاهنامه را سروده بود، دچار فقر و تنگدستی شد.

تاریخ وفاتش را بعضی 411 و برخی 416 هجری قمری نوشته اند.فردوسی را در شهر طوس، در باغی که متعلق به خودش بود، به خاک سپردند.

ع ا