به گزارش آیفیلم ۲، سریال «هم بازی» بیهیچ هیاهویی و در سکوتی هنرمندانه، از روز گذشته نشر خود را در آیفیلم ۲ آغاز کرده است؛ اما آنچه این اثر را از بسیاری سریالهای دیگر متمایز میسازد، نه تنها روایت ملودرام عاشقانهاش، بلکه پیامی است ژرف و انسانی که در پس هر صحنهاش نهفته است: پیوند ناگسستنی و عشق و محبتی اصیل میان دو ملت برادر؛ ایران و افغانستان.
سریال «هم بازی» با تهیهکنندگی «نوید محمودی»، فلمساز سرشناس افغانستانیالاصل، گامی فراتر از یک اثر نمایشی صرف برداشته و به پلی فرهنگی بدل گشته است میان ملتهای فارسیزبان. تیتراژ آغازین این مجموعه که با نوای دلنواز «رباب» و صدای گرم استاد «وحید قاسمی» آغاز میشود، گویی دروازهای است به جهان مشترک احساسات، خاطرات و زبان که دل مخاطب افغانستانی و ایرانی را یکجا میرباید.
درونمایه سریال، دغدغههایی را روایت میکند که از قضا در زندگی بسیاری از جوانان هر دو سرزمین مشترک است: عشق، کار، مهاجرت، و انتخابهای دشوار میان دل و عقل. اما آنچه در این روایت بیش از همه درخشان مینماید، سکانس تکاندهنده و بهیادماندنی آن است که مشهور است به شرح «جان پدر کجاستی؟»؛ جملهای که برای بسیاری از افغانستانی ها، یادآور حمله تروریستی تلخ به دانشگاه کابل است، و برای ایرانیها، پژواکی از همدردی عمیق و راستین با رنج برادرانشان.
اینهمه، بی آنکه شعاری داده شود، معنای دوستی و قرابت فرهنگی دو ملت را با زبان تصویر و احساس فریاد میزند. در زمانی که غبار حوادث گاهگاهی بر چهره روشن این همزبانی مینشیند، هنر میتواند همچون آینهای صیقلیافته، دلها را دوباره بهسوی هم روشن سازد؛ و «هم بازی» همین رسالت را با ذوق و صداقت به دوش میکشد.
روایت سریال، چنانکه از محمودی انتظار میرفت، از مرزهای جغرافیا عبور میکند و قصهاش را با لهجه مشترک دلها میگوید. حتی اگر قصه در تهران رخ دهد، صدای کابل از پس آن شنیده میشود؛ حتی اگر نقشها ایرانی باشند، دلنگرانیهایشان، آینهای است برای همزبانانشان در آن سوی مرزها.
در زمانی که بسیاری از برنامههای تلویزیونی به سرگرمی صرف بسنده میکنند، سریال «هم بازی» آمده است تا با مهربانی، صدا بزند: ما یکی هستیم، در درد و شادی، در شعر و موسیقی، در امید و فردا.
سریال «هم بازی» هر روز ساعت ۱۸:۰۰ به وقت تهران، ۱۹:۰۰ کابل و ۱۹:۳۰ به وقت دوشنبه از آیفیلم ۲ نشر میشود. برای آنانی که به ریشههای فرهنگی خویش احترام میگذارند، این اثر فرصتی است برای دیدار دوباره با خود؛ در آیینهای که ایران و افغانستان را چون دو چشم در یک صورت، بازمیتاباند.