به گزارش آی‌فیلم۲، آهنگ معناگرای «زندگی می‌گذرد» با صدای «سراج‌الدین فاضل» آوازخوان نامدار تاجیکستان اکنون در دسترس شماست و بینندگان می‌توانند آن‌را در بالای همین صفحه تماشا نمایند. این قطعه بر اساس سروده‌ای از مولانا جلال‌الدین بلخی ساخته شده است و با بیتی ژرف و تأمل‌برانگیز شنونده را به اندیشه در ناپایداری عمر و گردش روزگار می‌کشاند: «عاقبت خاک شود حسن جمال من و تو / قرعه امروز به نام من و فردا دگری است».
آهنگ «زندگی می‌گذرد» تنها یک قطعهٔ موسیقی نیست؛ این اثر با تصویرسازی هنری و ملودی آرام خویش، شنونده را به جهان فلسفی و عرفانی می‌برد و او را به تماشای ماهیت خلقت انسان و اسرار هستی فرا می‌خواند. صدای گرم و توانای فاضل در این آهنگ با ژرفای شعر مولانا پیوند خورده و فضایی می‌آفریند که هر شنونده از کابل تا دوشنبه و از تهران تا بلخ، خویش را در آن بازمی‌یابد.
سراج‌الدین فاضل، با نام اصلی «فاضل‌اف سراج‌الدین مجیت‌یویچ»، در ۲ مارچ ۱۹۷۴ در قریۀ «جلجیت» ولسوالی اورجونیکیدزه‌آباد پیشین (وحدت کنونی) چشم به جهان گشود. او در سال ۱۹۹۱ شامل دانشکدۀ دولتی فرهنگ و هنر تاجیکستان شد و در ۱۹۹۶ آن‌را به پایان رسانید. وی در طول فعالیت هنری اش با گروه های بسیاری از جمله گروه های مستقر در روسیه و تاجیکستان همکاری می کرد. اما از سال ۱۹۹۹ به‌گونهٔ مستقل به آوازخوانی روی آورد و به سرعت در میان مردم تاجیکستان و دیگر فارسی‌زبانان محبوب گردید.
فاضل باور دارد که هر ملت باید ترانه ویژه خود را داشته باشد و به همین سبب، در کنار الهام‌گیری از بزرگان موسیقی ایران و افغانستان، کوشیده است رنگ و روح موسیقی تاجیک را زنده نگه دارد. همین دیدگاه سبب شد که همراه با چند هنرمند دیگر موجی تازه در موسیقی معاصر تاجیکستان بیافریند.
از ترانه‌های ماندگار او می‌توان به «چی گویم»، «مادرم»، «الهی»، «پدر»، «یار من»، «سلطان قلبم»، «غصه‌ها»، «وقتی رفتی» و «قهر» اشاره کرد. او تا امروز پنج آلبوم رسمی به نشر رسانیده است: «هرگز» (۲۰۰۰)، «عاشق» (۲۰۰۲)، «نمی‌گردم» (۲۰۰۳)، «نبض دل» و «قهر». دولت تاجیکستان در سال ۲۰۰۵ لقب «هنرپیشۀ شایستۀ تاجیکستان» را به وی اعطا نمود. سراج‌الدین فاضل مردی خانواده‌دار است و چهار فرزند دارد.
اکنون با آهنگ «زندگی می‌گذرد»، این هنرمند محبوب بار دیگر دریچه‌ای به سوی معنا و اندیشه در برابر مخاطبان فارسی‌زبان افغانستان، تاجیکستان و ایران گشوده است. این اثر، یادآوری لطیفی است که عمر همچون نسیم زودگذر می‌گذرد، اما نغمهٔ هنر و شعر جاودان باقی می‌ماند.
