به گزارش آی‌فیلم ۲، شامگاه دیروز ۲۹ سرطان/تیرماه، مراسمی باشکوه و تاثیرگذار در «مرکز گردهمایی‌های بین المللی رادیو و تلویزیون جمهوری اسلامی ایران» در تهران برگزار شد که صدای رسای دادخواهی اهالی رسانه در برابر ماشین جنگ و ترور رژیم صهیونیستی را به گوش جهانیان رساند. این آیین بین‌المللی، برای بزرگداشت آنانی برپا شد که جان‌شان را در مسیر رسالت رسانه‌ای، در نبرد مستقیم با تروریزم دولتی صهیونیستی، نثار کردند؛ شهدایی که نه تفنگ، بلکه تصویر و قلم، اسلحه آنان بود.
در این محفل پُرصلابت، از کارزار جهانی‌ای پرده‌برداری شد که خواهان ثبت رسمی روز حمله به ساختمان مرکزی رسانه دولتی ایران –معروف به «ساختمان شیشه‌ای»– به عنوان روز جهانی محکومیت تروریسم علیه رسانه می‌باشد؛ کارزاری که نخستین گام آن، امضای دسته‌جمعی خبرنگاران و فعالان رسانه‌ای کشورهای مختلف بود، در نامه‌ای خطاب به دبیرکل سازمان ملل متحد.
در این مراسم، از چهره زنانه‌ای سخن رفت که به نماد مقاومت رسانه‌ای بدل شده است: «سحر امامی»، گوینده و گرداننده شبکه خبر ایران که در لحظه حمله موشکی، همچنان در برابر دیدگان جهانیان ایستاده بود و خبر می‌خواند. او در میان تشویق‌های بی‌پایان، سیمرغ بلورین جشنواره فلم فجر را که توسط «احمدرضا درویش» –کارگردان سرشناس ایرانی– به وی تقدیم شد، به تمام همکاران رسانه‌ای‌اش که در روزهای دشوار جنگ ۱۲ روزه صهیونیستی در خط مقدم آگاهی‌بخشی ایستادند، پیشکش نمود.
سحر امامی در سخنانی پُر از احساس و سربلندی گفت: «اگر قابی ماندگار می‌شود، حاصل همدلی خبرنگارانی است که واژه‌ی "خبر" را با جان‌شان معنا بخشیدند.»
.jpg)
«احمدرضا درویش»، فلم‌ساز مطرح ایرانی که از نسل دفاع مقدس برشمرده می‌شود، در توصیف مقاومت امامی گفت: «در خط مقدم نبرد رسانه، خط‌شکن یک زن بود. افتخار ما این است که در کشوری زندگی می‌کنیم که زنانی چون امامی با شجاعت تمام ایستادند و صحنه را ترک نکردند.»
یکی دیگر از بخش‌های مهم این گردهمایی، سخنان «احمد نوروزی» –معاون برون مرزی رادیو و تلویزیون ایران– بود. او در حضور مهمانانی از امریکا، ونزوئلا، لبنان، الجزایر و سایر کشورها گفت: «رژیم صهیونیستی می‌پندارد که با هفت جبهه در جنگ است؛ در حالی‌که جبهه هشتم، رسانه‌هایی هستند که حقیقت را روایت می‌کنند. اینجا گرد آمده‌ایم تا از بیش از ۲۳۰ خبرنگاری یاد کنیم که در ۶۰۰ روز جنایت در غزه، به دست صهیونیست‌ها به شهادت رسیدند.»
.jpg)
نوروزی افزود: «امروز به جهانیان می‌گوییم که روز ۲۳ جوزا/تیرماه، که صهیونیست‌ها به ساختمان رسانه ملی ایران حمله کردند، باید در تاریخ به عنوان روز ترور علیه رسانه ثبت گردد.»
در میان چهره‌های برجسته مراسم، «پیمان جبلی» –رئیس عمومی رسانه ملی ایران– نیز حضور داشت. وی با اشاره به مقاومت خبرنگاران زن در لحظات بمباران گفت: «خبرنگاران ما، از جمله سحر امامی و وجیهه سادات حسینیان، در همان دقایق نخستین حمله، استوار ماندند و حتی ذره‌ای از میدان عقب ننشستند.»
جبلی، که سابقه‌ای در عرصه رسانه و دیپلوماسی فرهنگی دارد، یادآور شد که شهید «فرشته باقری» نیز از روزنامه‌نگاران جوان و دختر یکی از فرماندهان ارشد شهید ایران بود. او با بیان خاطره‌ای از ملاقات تصادفی با فرشته، روحیه زیرکانه و تعهد او به حقیقت را ستایش کرد.
بخش ابتدایی این محفل با حضور معنادار «آرمیتا رضایی‌نژاد» –دختر شهید هسته‌ای ایران– آغاز شد. وی با زبان انگلیسی از پدر شهیدش و دیگر دانشمندان شهید یاد کرد و پیامی جهانی به مهمانان بین‌المللی فرستاد: «شهادت دانش، خاموشی نمی‌آورد؛ بذر آگاهی در خون شهدا جوانه می‌زند.»
.jpg)
در ادامه مراسم، چهره‌هایی از حوزه‌های مختلف مانند «فاطمه تنهایی» –شهردار زن منطقه‌ای در تهران– و مامورانی از کادر صحی و اطفائیه که در روزهای نخست حمله با جان‌فشانی رسانه را یاری دادند، دعوت شدند تا برای مهمانان خارجی از روایت‌هایی بگویند که در رسانه‌های جریان اصلی غرب هرگز شنیده نمی‌شود.
«مرضیه هاشمی»، خبرنگار امریکایی‌تبار که سال‌هاست در ایران زندگی می‌کند، خطاب به مهمانان مراسم گفت: «وقتی به کشورهای‌تان بازمی‌گردید، حقیقت را با خود ببرید. اینجا قربانی تروریسم است، نه آفریننده آن.»
در پایان این محفل، از جایزه‌ای تازه‌تأسیس با نام «نشان سحر امامی» رونمایی شد؛ جایزه‌ای که قرار است هر سال در جشنواره «رسانه ای بین‌المللی صبح» به چهره‌های برجسته و فداکار در رسانه اهدا گردد. نخستین دارنده این جایزه، «هومن خلیلی» معرفی شد؛ فردی از پشت صحنه که در روز بمباران ساختمان صداوسیما، با جسارت و تعهد، روند نشر زنده را تا آخرین دم زنده نگه داشت.
آیین بزرگداشت شهدای رسانه در تهران، فقط مراسم یادبود نبود؛ صحنه‌ای از مقاومت فرهنگی در برابر نظامات دروغ و ترور جهانی بود. رسانه‌هایی که به نام ملت‌ها و مظلومان سخن می‌گویند، امروز بیش از هر زمان دیگر نیازمند همبستگی و پشتیبانی‌اند. از کابل تا تهران، از بیروت تا کاراکاس، این پیام روشن است: راویان حقیقت را نمی‌توان کشت.
