به گزارش آی‌فیلم ۲، «قیس الفت» آوازخوان جوان و خوش‌صدای افغانستان، با بازخوانی دل‌نواز آهنگ «یا مولا»، یک‌بار دیگر نام خود را در میان دوست‌داران موسیقی اصیل پارسی بر سر زبان‌ها انداخته است. این ترانه که از گذشته تاکنون با اندکی تغییرات توسط هنرمندان بزرگ و محبوبی همچون «ساربان»، «داوود سرخوش»، «محسن چاوشی»، «رضا صادقی» و «مصطفی راغب» اجرا شده، این‌بار با صدای گرم، متعهد و پُرحس «قیس الفت» به گوش می‌رسد؛ صدایی که گویی از اعماق جان برخاسته تا با دل‌های شکسته هزاران عاشق هم‌نوا شود.
«یا مولا» تنها یک آهنگ نیست؛ سرود جان است، نیایش دل است، صدای بغضی است که سال‌ها خاموش مانده و حالا در زبان و لحن یک هنرمند جوان فریاد شده است. وقتی این نغمه را با صدای «قیس الفت» می‌شنوی، احساس می‌کنی تمام دردهای ناگفته، تمام حسرت‌های بی‌نام، تمام شب‌های بی‌چراغ، یک‌باره در برابر چشمانت جان می‌گیرند. گویی کودک درونت، همان‌که سال‌ها به عشق مولا علی (ع) لالایی شنیده، دوباره زنده می‌شود.
«قیس الفت»، فرزند استاد «الفت آهنگ»، در خانواده‌ای پر از موسیقی و ذوق در کابل به دنیا آمد. خانواده‌ای که هنر، مهر و ایمان را با هم آمیخته بودند. کوچ اجباری، او و خانواده‌اش را از شهر خاطره‌ها جدا کرد و به دهلی نو رساند؛ جایی که قیس تنها پنج‌ساله بود و با دستان کوچکش، نخستین نغمه‌ها را بر هارمونیه نواخت. طبله را از کاکای مهربانش، استاد «فضل احمد»، یاد گرفت و کم‌کم، نغمه در خونش ریشه زد.
سال‌ها بعد، وقتی به کانادا مهاجرت کرد، با همان سوز درونی، موسیقی را نه به عنوان یک هنر، بلکه به مثابه راهی برای ادامه زیستن دنبال کرد. او آهنگ ساخت، کیبورد نواخت، و برای هنرمندان شناخته‌شده موسیقی افغانستان، آثار زیبایی خلق کرد. اما آنچه قیس را از دیگران جدا می‌سازد، عمق احساسی است که در صدایش جاری است؛ احساسی که از کوچه‌های خاکی کابل، از پنجره‌های نم‌زده دهلی، و از غربتِ دل‌تنگ کانادا برخاسته است.
او در سال ۲۰۰۸، نخستین آهنگ مستقل خود را منتشر کرد که با استقبال پرشور مواجه شد. پس از آن، با ترانه‌هایی چون «موج گل»، «دل» و «عاشقی»، در دل مخاطبان جای گرفت. اما حالا، «یا مولا» چیز دیگری است. این آهنگ، مرز زمان و مکان را شکسته است. گویی در هر خانه، در هر دل، در هر گوشه این خاک‌ها، صدای آن طنین‌انداز شده. از شهرهای شمالی تاجیکستان تا روستاهای جنوب افغانستان، از دل عاشقان ایرانی تا زوایای تاریک قلب یک مهاجر دور از وطن، همه با این صدا اشک می‌ریزند.
شعر این آهنگ، چنان پُر از غنا، عاطفه و ایمان است که شنونده را نه‌تنها به یاد مظلومیت حضرت علی (ع)، بلکه به یاد مظلومیت تمام دل‌هایی می‌اندازد که با او عهد بسته‌اند. «قیس الفت» در بازخوانی این اثر، نه تقلید کرده و نه فقط اجرا؛ او دل داده، عاشقانه خوانده و با صدایی لرزان، سوز درون هزاران انسان را فریاد کرده است.
آهنگ «یا مولا» در دل مردم افغانستان همیشه جای ویژه‌ای داشته است. در شب‌های سرد، در جمع‌های خانوادگی، در لحظه‌های دعا و حتی در سکوت غم، این آهنگ بارها زمزمه شده. حالا بازخوانی تازه قیس، آن خاطره‌ها را زنده ساخته، و بر زخم‌های عمیق دل‌های شکسته، مرهمی از عشق و ارادت نهاده است.
شنیدن این نغمه، فقط گوش‌دادن به یک آهنگ نیست؛ گوش‌سپردن به ناله‌ای است که از دل مردم برخاسته و در زبان یک هنرمند جاری شده. این اجرا، بی‌شک، تنها یکی از نمونه‌های نادری است که صدا و شعر و معنا، هر سه در بالاترین حدِ هماهنگی و خلوص، در کنار هم نشسته‌اند.
بخش اول این آهنگ شامل اشعار استاد امیر جان صبوری و آهنگسازی شمس الدین مسرور است. بخش دوم این آهنگ که در اصل توسط داوود سرخوش خوانده شده، اشعار و آهنگسازی آن توسط استاد امیر جان صبوری افسانه‌ای انجام شده است.
مخاطبان گرامی می‌توانند بازخوانی زیبای پارچه «یا مولا» با صدای «قیس الفت» را همین حالا از طریق بالای همین صفحه بشنوند و دل‌های خود را در این نغمه پُراحساس شریک سازند.
یا مولا علی خسته خسته ام دور از همه کس دل شکسته ام یا مولا علی ما را تو نشرمان رخ از جان ما تو برنگردان یا مولا علی میهنم دیگر طاقت جفا ندارد درد این وطن از بیگانه هاست ، این چون و چرا ندارد