به گزارش آی فیلم2، به مناسبت 25 ثور(اردیبهست) روز «پاسداشت زبان فارسی» و «حکیم ابوالقاسم فردوسی» برنامه‌ای با عنوان «خوشتر از هم زبانی» با حضور شاعران و نویسندگان، استادان دانشگاه و دانشجویان به همت مرکز فرهنگی «تایباد» برگزار شده است.
در این نشت ویدیویی تعدادی از مهمانان و چهره های برجسته ادبی و هنری کشورهای ایران، افغانستان و تاجیکستان چون داکتر «اسماعیل امینی» استاد دانشگاه و شاعر برجسته ایرانی، داکتر «میر جلال الدین کزازی» استاد دانشگاه، شاعر، نویسنده، مترجم، شاهنامه پژوه و ادیب ایرانی ،«محمد کاظم کاظمی» شاعر پر آوازه افغانستانی، «محمد سرور رجایی» مدیر خانه ادبیات افغانستان در ایران و «شهاب الدین شجاعی» شاعر برجسته تاجیکستان به صورت ویدیویی حضور داشتند.
در شروع این برنامه «اسماعیل امینی» شاعر، نویسنده و پژوهشگر ادبی ایران در خصوص اهمیت و لزوم پاسداشت زبان فارسی عنوان کرد: زبان فارسی بعلاوه کارکرد ارتباطی به واسطه حضور تاریخی و به پشتوانه متون معتبری که به این زبان نوشته شده و از زمان های قدیم برای ما به یادگار مانده اهمیت فرهنگی هم پیدا کرده است.
وی افزود: متون ادب فارسی که در سراسر قلمرو فارسی زبانان رایج بوده، مردم آنرا مطالعه میکردند و گره خوردگی زیادی با خاطرات، تاریخ و زندگی روزمره مردم دارد از این رو همه تنوعی که زبان فارسی به لحاظ لهجه ها، گویش ها و گرایش های مختلفی که دارد به یک ریشه مشترک می رسد که «فرهنگ انسانی» است و زبان فارسی بیانگر و منادی آن است.
داکتر «امینی» در پیوند با این موضوع ادامه داد: زبان فارسی مانند همه رفتارها و رویکردهای فرهنگی و هنری دیگر فارق از مرزبندی ها عمل می کند و هویت مشترک مردم افغانستان، ایران، تاجیکستان، پاکستان هند و .... که به این زبان سخن می گویند می باشد.
وی تاکید کرد: «زبان فارسی» پیوند دهنده دل های مردم این قلمرو گسترده است و امیدوارم روزی برسد که ما نمایندگان شایسته ای برای ارائه زبان فارسی به جامعه جهانی باشیم.
در بخشی از این برنامه «محمد کاظم کاظمی» شاعر برجسته افغانستانی ضمن تقدیر از برگزاری این همایش ادبی گفت: «خراسان» به عنوان مرکزیت زبان فارسی و حلقه وصلی بین هم زبان ها است و ما همیشه در افغانستان از مناطق مرزی ایران ونواحی شرقی این کشور به عنوان کلیدهای ارتباطی استفاده می کنیم.
وی خاطر نشان کرد: گاهی بحث هایی از این قبیل پیش می آید که کسانی به غلط ادعا میکنند زبان فارسی در ایران و افغانستان متفاوت و دوزبانه است، یکی از مستمثک های ما برای اثبات نادرستی این ادعا همین زبان فارسی رایج در حوزه شرقی ایران و غربی افغانستان است. به این ترتیب این هم زبانی ما در خراسان یک نقطه وصل پررنگی شده و این تشابه بسیاری که در لهجه بین مردم دوطرف مرز وجود دارد نقطه قوت و اتکا خوبی است. از این رو هر گونه اتفاقی که از نظر ارتباط بین هم زبانان در این نواحی مانند «هرات»، «فراه»، «تربت جام» و «تایباد» روی می دهد باید به صورت مضاعفی به دیده قدر نگریست و ارج نهاد.
«محمد سرور رجایی» مدیر خانه ادبیات افغانستان در ادامه این نشست ویدیویی گفت: حضرت «مولانای بلخ» می فرماید: «مسلمانان مسلمانان زبان پارسی گویم، که نبود شرط در جمعی شکر خوردن به تنهایی»
وی اظهار کرد: ملت ایران و افغانستان میراث دار زبان شیرین حضرت مولانای بلخ، سعدی ،حافط، سنایی غزنوی، عطار نیشابوری و ده ها شاعر کهن فارسی زبان هستند و ما افتخار می کنیم امروز در برنامه «خوشتر از هم زبانی» گرد هم آمدیم تا لحظاتی را در کنار هم باشیم و از شعرهایی که در این برنامه خوانده می شود لذتی بیشتر ببریم و درود بر زبان فارسی و بر آن هایی که همت داشته اند و از زبان فارسی حمایت و پاسداری می کنند.
در قسمت های انتهایی برنامه داکتر «شهاب الدین شجاع»، شاعر، روزنامه نگار و پژوهشگر ادبی کشور تاجیکستان در پاسداشت زبان فارسی غزلی را برای فارسی زبانان قرائت کرد.
در جنتری ایران، روز 25 ثور(اردیبهشت) به نام روز بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی نام گذاری شده است.
حکیم ابوالقاسم فردوسی در «طبران طوس» در سال 329 هجری قمری به دنیا آمد. پدرش از دهقانان طوس بود و از نظر مادی دارای ثروت و موقعیت قابل توجهی بود. از احوال او در عهد کودکی و جوانی اطلاع درستی در دست نیست ولی مشخص است که در جوانی با درآمدی که از املاک پدرش داشته به کسی محتاج نبوده است.
فردوسی از همان ابتدای کار که به کسب علم و دانش پرداخت، به خواندن داستان هم علاقه مند شد و مخصوصاً به تاریخ و اطلاعات مربوط به گذشته ایران عشق می ورزید.
همین علاقه به داستانهای کهن بود که او را به فکر به نظم در آوردن شاهنامه انداخت.
چنان که از گفته خود او در شاهنامه بر می آید، مدتها در جستجوی این کتاب بوده است و پس از یافتن دستمایه ی اصلی داستانهای شاهنامه، نزدیک به سی سال از بهترین ایام زندگی خود را وقف این کار کرد.
فردوسی در سال 370 یا 371 هجری قمری به نظم در آوردن شاهنامه را آغاز کرد و در اوایل این کار هم خود ثروت و دارایی قابل توجهی داشت و هم بعضی از بزرگان خراسان که به تاریخ باستان ایران علاقه داشتند او را یاری می کردند ولی به مرور زمان و پس از گذشت سالهای طولانی، در حالی که فردوسی بیشتر شاهنامه را سروده بود، دچار فقر و تنگدستی شد.
تاریخ وفاتش را بعضی 411 و برخی 416 هجری قمری نوشته اند.فردوسی را در شهر طوس، در باغی که متعلق به خودش بود، به خاک سپردند.
م ا
