لسان الغیب خواجه حافظ شیرازی ، شاعر پرآوازه پارسی زبان ، در سال ۷۲۷ هجری قمری چشم به جهان گشود و پس از گذر از دوران سخت کودکی و مشکلات آن به قله های شعر و ادب دست یافت. اگرچه شهرت حافظ در مرزهای سرزمین های پارسی محصور نماند و در سراسر جهان ، فخر شعر فارسی بوده و هست لیکن ملت های ایران، افغانستان و تاجیکستان الفتی از جنس زیبای عشق با اشعار او داشته اند.
در این باب ، خبرنگار شبکه آی فیلم 2 ، گفتگویی با «سید رضا هاشمی»، شاعر جوان افغانستانی داشته و از جایگاه اشعار و آثار خواجه شیرازی در شعر و ادب پارسی جویا شده است:
«سید رضا هاشمی» می گوید: شعر حافظ به رغم اینکه با معیارهای ظریف زیبایی شناسی زبان در بالاترین مراتب بلوغ و تکامل است، ابعاد نامتناهی و کمتر شناخته شده ای نیز دارد که باعث می شوند به راحتی و حلاوت هر چه تمام تر در پوسته های مختلف اجتماعی نفوذ کرده و از عارف نامی تا رند لا ابالی را سرمست و مجذوب خویش کند و همه و همه تبلور روح عریان خود را در آن ببینند، می توان گفت مزید بر همه ی آنچه اهل فن و تدقیق در خصوص بیان منحصر به فرد و مضامین آسمانی شعر او گفته اند، ناشناخته های کلام او هم سهم به سزایی در محبوبیت سروده های او دارند.
هاشمی جایگاه شعر حافظ بین مردم افغانستان را اینگونه تبیین می کند که افغانستان نیز مانند سایر اقلیم های فارسی زبان، ابتدا قلمرو مطلق حافظ است و سپس دیگر شاعران در آن جولانی داشته اند، از این حیث که این حد از اختلاط و آمیختگی مردم با شعر او( که در تمام شئونات زندگیشان ساری و جاریست) بی سابقه است و در شاعر دیگری دیده نشده است.
این شاعر جوان افغانستانی، تاثیر حافظ شیرازی بر شاعران معاصر افغانستان را عمیق خوانده و می گوید: بسیاری از شعرای آن سامان که شمارشان از حد و حصر خارج است متاثر از حافظ بوده اند ( چون واصل کابلی و غیره...) اما واقعیت این است که هیچ یک را نمی توان خلف شایسته و جامعی برای او دانست که میراث دار آن گنجینه بی بدیل باشد.
او با اشاره به وضعیت کنونی شعر و ادب پارسی در افغانستان و خوانش این بیت «سعدی به روزگاران مهری نشسته بر دل
بیرون نمی توان کرد الا به روزگاران»، تصریح می کند: سالهای متمادی آسیب هایی جدی به پیکره زبان و شعر پارسی وارد آمد( علی الخصوص در افغانستان) تا امروز به نقطه ای که در آن هستیم برسیم . سالیانی نیز به طول خواهد انجامید تا با اقدامات خرد و کلان اساسی و زیر بنایی نخبگان فارسی و همراه کردن توده های اجتماعی به شرایط مطلوبی برسیم.
سید رضا هاشمی در ادامه می افزاید: شعر افغانستان را بیش از هر سرزمین دیگری در مسیر بالندگی می بینم، شاعران این خطه علی رغم تمام نابسامانی ها و مشکلات آنچنانی ( جنگ ، مهاجرت و ...) رشد و پیشرفت چشمگیری داشته اند، چه در نفس الامر شعر و چه عرصه های مرتبط برون مرزی و بین المللی.
وی با تاکید بر نقش ارزنده رسانه های تصویری همچون آی فیلم 2 اظهار داشت: وجود چنین تریبون هایی ( که برای مردم ما پیش از این بی سابقه یا کم سابقه بوده اند ) یک ضرورت حیاتی است، از این دریچه می توان بین نخبگان شعر و ادب پارسی و اقشار مختلف جامعه پیوند مبارکی ایجاد کرد و ثمرات شیرینی به بار نشاند.
هاشمی در پایان این گفت و گو در پاسخ به این سوال خبرنگار ما که همراه کدام شعر حافظ الفت بیشتری دارید، خاطرنشان کرد:
این خرقه که من دارم در رهن شراب اولی
وین دفتر بی‌معنی غرق می ناب اولی
چون عمر تبه کردم چندان که نگه کردم
در کنج خراباتی افتاده خراب اولی
چون مصلحت اندیشی دور است ز درویشی
هم سینه پر از آتش هم دیده پرآب اولی
من حالت زاهد را با خلق نخواهم گفت
این قصه اگر گویم با چنگ و رباب اولی
تا بی سر و پا باشد اوضاع فلک زین دست
در سر هوس ساقی در دست شراب اولی
از همچو تو دلداری دل برنکنم آری
چون تاب کشم باری زان زلف به تاب اولی
چون پیر شدی حافظ از میکده بیرون آی
رندی و هوسناکی در عهد شباب اولی.
ح ح / ب م
