ایرانگردی
بزرگان کشور قرقیزستان در آسیای مرکزی معتقدند زمانی که نوروز به خانه‌های مردمان این سرزمین وارد می‌شود تمام امراض از کنار آنان عبور می‌کنند و شادی و سلامتی جایگزین آنها می‌شود.
به گزارش آی فیلم 2 ، روز 21 مارچ را قرقیزها «ناروز» می‌نامند. اگر در این روز پسر به دنیا می‌آمد، وی را «ناروزبای» و یا "«ناروز بیک» و اگر دختر «ناروز» و یا «ناروزگل» نام گذاری می‌کردند.
همچنین اگر در این روز برف می‌آمد آن را فال خوب می‌دانستند و حتی زیبایی دختر را در افسانه‌های قرقیزی با برف سفید نوروزی مقایسه می‌کنند، به این خاطر که معمولا برف ماه مارچ نرمی و سفیدی ویژه‌ای دارد.
تا قبل از فروپاشی شوروی سابق این مراسم به دست فراموشی سپرده شده بود ولی پس از فروپاشی دوباره حیات یافت و هر ساله باشکوهتر از سال قبل برگزار می‌شود.
در این روز، هر خانواده، دسترخوان را پهن می‌کند و روی آن غذاهای مختلف را می‌گذاشت. همچنان که برای همسایه‌ها غذای سنتی تحت نام «سومالیک» را که از گندم، آرد، کره و شکر آماده می‌شود، آماده می‌کنند.
در آستانه نوروز، مردم خانه‌های خود را تمیز می‌کردند، دیون خود را پرداخت و با کسی که در نزاع بودند، آشتی می‌کردند. زیرا به عقیده بزرگان، زمانی که نوروز به خانه‌های آنها وارد می‌شود، تمام امراض و بدی ها باید خارج شوند.
در شب قبل از جشن نوروز به نشان فراوانی شیر، برداشت محصول و باران تمام ظروف را با شیر، گندم و آب چشمه لبریز می‌کردند.
در روز نوروز افراد کوشش می‌کردند، روحیه خوبی داشته باشند، هنگام ملاقات همدیگر را در آغوش می‌گرفتند، حرف‌های خوب به همدیگر می‌گفتند و تلاش می‌کردند لباس‌های منظم، تمیز و در حد ممکن نو به تن کنند.
در نیمه روز، تمام جمعیت برای شرکت در جشن این روز جمع می‌شدند.
در ساعت مخصوص گاو نر را ذبح می‌کردند و از گوشت آن غذایی با نام "«ناروز کیژی» یا "«چان کیژی» (یکی از غذاهای قدیمی قرقیزها که از گوشت، چربی، برنج، نخود، جو، گندم، جواری، آرد، کچالو و چکنی عبارت است) آماده می‌کردند.
بعد از خوردن غذا بازی‌های مختلفی با نام «آیکیش – اوکیش» (دیدار با یکدیگر) و «آوداریسپیک» که در آن جوانان سوار روی اسب، کوشش می‌کردند، یکدیگر را به زمین بکشند.
در این روز، مسابقات مختلف ورزشی نیز برگزار می‌شد که در آن هم دختران و هم پسران می توانستند شرکت کنند. دختر پسر را به مسابقه دعوت می‌کرد با این شرط که اگر پسر در این مسابقه برنده شود، پس دختر با وی ازدواج می‌کند و در صورتی که پسر مغلوب و دختر برنده شود، پسر باید هر خواسته دختر را به جا آورد. به این خاطر جشن نوروز اغلب به مراسم عروسی نیز تبدیل می‌شد.
آژانس خبری فارس گزارش داد: روز نوروز با مراسم مسابقه شعری بین آئین‌ها که مردم در آن پیروزی خیر را بر شر می‌دانستند، با غروب آفتاب به پایان می‌رسید.
سپس آتش بزرگی درست می‌کردند و مردم با مشعل روشن تمام روستا را می‌گشتند، کودکان از بالای آتش می‌پریدند و بزرگان می‌گفتند: «بروید، بروید، بروید تمام سختی‌ها» ، «سال نو آمد، سال کهنه رفت» و با این سخنان به جشن اعتدال بهاری پایان می‌دادند.
همچنین پس از استقلال در قرقیزستان از صبح نوروز روز 21 مارچ، در چوک مرکزی موسوم به «الاتاو» شهر بیشکک پایتخت این کشور و در تمام ولایات و شهرهای دیگر جشن می‌گیرند.
در این جشن، مقامات عالی رتبه این کشور نیز اشتراک می‌کنند. در میدان مرکزی شهر بیشکک مراسم‌های تیاتر برگزار می‌شوند، در پارک‌ها، مراسم‌های جشن، بازی‌های مختلف برای اهل جامعه و کودکان راه اندازی می‌شوند.
علاوه بر این در قرقیزستان نمایندگان اقوام مختلف با آوازخوانی ملی خود، این جشن را باز هم گرمتر می‌کنند. در این روز، همه مردم جمع شده با غذاهای سنتی مردم آسیای مرکزی یعنی «پلوف» و «سوملک» که غذای نوروزی است، پذیرایی می‌شوند.
ح ح / ن ذ
