قریبیان، فرامرز (زاده‌ی 26 آبان 1320، تهران)

فرامرز قریبیان تحصیلات خود را در رشته‌ی بازیگری در مدرسه‌ی "ویژوال آرت" در آمریکا ناتمام رها کرد.

وی فعالیت سینمایی را با دستیاری کارگردان و ایفای نقش کوتاهی در فیلم «بیگانه بیا» ساخته‌ی مسعود کیمیایی در سال 1347 آغاز کرد و بار دیگر، سال 1352 در فیلمی از مسعود کیمیایی با نام «خاک» بر روی پرده رفت.

قریبیان با بازی خوب و روانش در فیلم «گوزن‌ها» (1353)، نام خود را سر زبان‌ها انداخت.

قریبیان در دهه‌ی شصت در فیلم‌های بسیاری بازی کرد و 3 بار موفق به کسب عنوان بهترین بازیگر نقش اول مرد از جشنواره‌ی فیلم فجر شد.

او در فیلم‌هایی چون «پرونده» (1362)، «سناتور» (1362)، «پایگاه جهنمی» (1363)، «گردباد» (1364)، «سمندر» (1364)، «کمینگاه» (1366)، «کانی‌مانگا» (1366)، «تبعیدی‌ها» (1370)، «دو نفر و نصفی» (1370)، «ترانزیت» (1372)، «می‌خواهم زنده بمانم» (1373)، «دایره‌ی سرخ» (1374)، «یاغی» (1376)، «چشم عقاب» (1377)، «مرد بارانی» (1378)، «رقص در غبار» (1381)، «رویای خیس» (1384)، «رئیس» (1385)، «کارناوال مرگ» (1387)، «آلزایمر» (1389) و «گناهکاران» (1391) (به کارگردانی خودش) به نقش‌آفرینی پرداخته‌ است.

به علاوه بازی در مجموعه‌هایی نظیر «روز حسرت» (1387)، «آخرین دعوت» (1387)، «باغ شیشه‌ای» (1388) و «تکیه بر باد» (1391) در کارنامه‌ی قریبیان دیده می‌شود.