به گزارش آی‌فیلم ۲، ۲۷ سنبله / شهریور، روزی است که سرزمین های پارسی با دل هایی پر از افتخار و چشمانی پر از اشک، یاد استاد «شهریار» و میراث گران‌بهای ادبیات فارسی را گرامی می‌دارند. این روز، نه تنها به یاد یکی از بزرگترین شاعران معاصر ایران، بلکه به پاسداشت زبان و ادبیات فارسی، انتخاب شده است؛ زبانی که از دیروز تا امروز، از ایران تا افغانستان و تاجیکستان، دل‌ها را به هم پیوند داده است.
از رودکی تا مولانا و شهریار؛ سفیران جاودانه ادب پارسی
ادبیات فارسی با نام‌های بزرگی چون «رودکی»، «فردوسی»، «حافظ»، «سعدی»، «مولانا» و «خیام» شناخته می‌شود. این شاعران و ادیبان با آثار ماندگار خود، نه تنها در ایران بلکه در افغانستان، تاجیکستان و سراسر جهان، چراغی روشن برای فرهنگ پارسی بوده‌اند.
«رودکی»، پایه‌گذار شعر فارسی کلاسیک بود و با سرودن قصاید و رباعیات، ادب پارسی را از ریشه‌های خود به بلندی رساند. «مولانا جلال‌الدین بلخی» با مثنوی معنوی‌اش، دریچه‌ای به عمق اندیشه و عرفان انسانی گشود و پیام عشق و انسانیت او هنوز در دل‌های میلیون‌ها تن طنین‌انداز است.
در کنار این بزرگان، استاد «شهریار» با اشعار جاودانه خود، نشان داد که زبان پارسی، حتی در قرن معاصر، همچنان توانایی ایجاد ارتباط و بیان احساسات عمیق انسانی را دارد. مرور مسیر تاریخی از «رودکی» و «فردوسی» تا «مولانا» و «بیدل» و سرانجام «شهریار» نشان می‌دهد که زبان و ادبیات فارسی همواره پلی میان نسل‌ها و فرهنگ‌ها بوده و هست، پلی که از تاجیکستان تا افغانستان و ایران امتداد دارد.
ادبیات فارسی؛ پلی میان ملت‌های پارسی‌زبان
ادبیات و زبان فارسی، با وجود تفاوت‌های اندک جغرافیایی و فرهنگی، همواره وسیله‌ای برای همبستگی میان ملت‌های پارسی‌زبان بوده است. در ایران، افغانستان و تاجیکستان، زبان فارسی به عنوان زبان رسمی و ادبی شناخته می‌شود و در هر سه کشور، ادبیات فارسی با آثار بزرگان خود، همچنان زنده و پویا است. با وجود تفاوت‌های گویشی و لهجه ای، این زبان پیوندی عمیق ایجاد کرده و مردم این کشورها با هم از طریق زبان فارسی ارتباط برقرار می‌کنند. این زبان نه فقط وسیله‌ای برای سخن گفتن، بلکه حلقه‌ای است که فرهنگ، تاریخ و هویت ملت‌های پارسی‌زبان را به هم پیوند می‌دهد.
زبان فارسی؛ زبانی برای هنر و زیبایی
زبان فارسی، زبانی است پر از زیبایی و هنر. شعر و ادب فارسی با واژگان دلنشین و ساختارهای هنری خود، احساسات و افکار انسان‌ها را به شکلی اثرگذار بیان می‌کند. این ویژگی‌ها باعث شده است که زبان فارسی در عرصه‌های مختلف هنری، از جمله شعر، موسیقی، تیاتر و سینما، جایگاه ویژه‌ای داشته باشد.
در افغانستان و تاجیکستان نیز، زبان فارسی در هنرهای مختلف مورد استفاده قرار می‌گیرد. شعرهای فارسی در این کشورها، با زبان شیرین و دلنشین خود، احساسات و اندیشه‌های مردم را به زیبایی بیان می‌کنند و عشق و علاقه آن‌ها به زبان و فرهنگ خود را نشان می‌دهند.
زبان فارسی؛ حلقه پیوند میان ملت‌های پارسی‌زبان
زبان فارسی، با تاریخ و فرهنگی غنی، همواره نمادی از هویت و پیوند میان ملت‌های پارسی‌زبان بوده است. این زبان با آثار جاودانه خود، همچنان در دل‌های مردم جای دارد و باعث ایجاد ارتباط و همبستگی میان ملت‌های ایران، افغانستان و تاجیکستان می‌شود.
در این روز، بیایید با گرامیداشت زبان و ادبیات فارسی، به میراث فرهنگی خود افتخار کنیم و این گنجینه ارزشمند را به نسل‌های آینده منتقل کنیم. با یادآوری آثار بزرگان ادب فارسی، همچون «رودکی»، «فردوسی»، «مولانا»، «حافظ»، «سعدی»، «سنایی»، «خیام» و «شهریار»، نشان دهیم که زبان فارسی، زبانی است برای هنر، زیبایی و همبستگی.
زنده باد همبستگی و پیوند میان ملت‌های پارسی‌زبان!
