Ба гузориши iFilm2, дар тору пуди куҳантарин бахшҳои забони форсӣ, номи Абӯабдуллоҳ Ҷаъфар ибни Муҳаммад Рӯдакӣ устувор меистад; шоире, ки на танҳо дар Балх, Бухоро ва Нишопур, балки дар дилҳои ҳамаи форсизабонони Эрон, Афғонистон ва Тоҷикистон, ҳамчун ситорае дурахшон ҷовидон мондааст. Рӯдакӣ забони форсии дариро ба гунаe аз сатҳи рӯзмарра ба майдони андеша ва эҳсос боло бурд, ки имрӯз сухани ӯ аз Нишопур то Душанбе ва Кобул шунида мешавад ва ҳамчунон илҳомбахши дилҳост.
Дар Эрон, ёди ӯ ҳар сол дар 4 дай/ҷаддӣ гиромӣ дошта мешавад; рӯзе, ки дар гоҳшумории мелодӣ одатан ба 25 декабр рост меояд ва бо унвони «Рӯзи бузургдошти Рӯдакӣ» дар тақвими миллӣ сабт гардидааст. Ин рӯз фурсатест барои посдошти нақши ӯ дар таҳким ва густариши забон ва адаби форсӣ дар таърихи фарҳанги Эрон ва фаротар аз он.
Барои мардуми Тоҷикистон, Рӯдакӣ беш аз як шоири номдор аст; ӯро падари шеъри порсӣ медонанд ва ҳар сол дар 22 сентябр ба муносибати Рӯзи Рӯдакӣ (Rudaki Day) низ ёдашро гиромӣ медоранд — ёдбуде аз пояҳое, ки ӯ дар адабиёти форсӣ ниҳодааст.
Ҷойгоҳи Рӯдакӣ назди форсизабонони Эрон ва Афғонистон на танҳо ба сабаби куҳан будан, балки ба хотири таъсири амиқу мондагори ӯст. Ӯ нахустин шоири бузурги забони форсист, ки шеърро аз доираи маҳдуди дарбор берун овард ва онро ба забони мардум ва андешаҳои зинда пайванд дод. Аз ҳамин ҷост, ки муаррихон ӯро «оғозгари суннати шеъри форсӣ» медонанд; суннате, ки баъдтар дар дасти Фирдавсӣ, Ҳофиз, Мавлоно ва дигарон ба камол расид.
Ҳамзамон, нақши Рӯдакӣ дар зинда нигоҳ доштани забони форсӣ нақше фаъол ва амалӣ буд. Ӯ бо интихоби огоҳонаи забони форсӣ барои баёни фалсафаи зиндагӣ, эҳсосоти инсонӣ ва нуктаҳои нозуки ҳастӣ, забонро аз қолаби гуфтугӯи одӣ ба қолаби ҳунар ва андеша табдил дод. Яке аз таъсирбахштарин байтҳои ӯ чунин аст:
«Бӯйи ҷӯйи Мӯлиён ояд ҳаме
Ёди ёри меҳрубон ояд ҳаме»
Ин сурудаи шоирона танҳо тасвири табиат нест, балки танини эҳсоси умумбашарии дилтангӣ ва меҳр аст, ки дар ҳар гӯшаи фарҳанги форсизабонон бозтоб ёфтааст.
Барои адабдӯстони эронӣ, Рӯдакӣ рамзи муқовимати забон дар баробари ғалабаи забонҳои дигар дар давраҳои гуногун маҳсуб мешавад. Онҳо ӯро шоире мешиносанд, ки дар давраи Сомониён бо ашъори равон ва дилнишин, ҷойгоҳи забони форсиро дар арсаи адаб устувор кард ва ба он шаъну манзалате бахшид, ки наслҳо онро ҳифз намоянд.
Дар Афғонистон низ Рӯдакӣ беш аз як шоири таърихист; ӯро ҳалқаи пайванди фарҳангҳо медонанд — шахсияте, ки пеш аз шаклгирии марзҳои имрӯзин, забони форсиро ҳамчун унсури муштарак миёни мардумон матраҳ сохт.
Рӯдакиро бояд на танҳо шоири як сарзамин, балки шоири забони форсӣ донист; забоне, ки имрӯз, фаротар аз марзҳо, пайванддиҳандаи фарҳангҳо ва мардумон аст ва зинда мондани он, ба баракати садоест, ки ҳазорон сол пеш бар лабони ӯ ҷорӣ шуда буд.
