Ба гузориши Айфилм 2, имрӯз, ба ифтихори зодрӯзи бонуи шоираи номвар, Фарзонаи Хуҷандӣ, равзанае ба ҷаҳони андеша ва забони ӯ мекушоем; равзанае барои ҳамаи форсизабононе, ки аз Кобул то Душанбе ва аз Теҳрон то Хуҷанд бо шеър зистаанд ва бо вожа муҳаббат варзидаанд.
Фарзонаи Хуҷандӣ соли 1964 дар шаҳри зебои Хуҷанд, дар шимоли Тоҷикистон ба дунё омадааст — дар сарзамине, ки аз қадим гаҳвораи сухан ва эҳсос будааст. Бо забони нарм, равон ва муҳаббатомези худ, ӯ шеърҳоеро офаридааст, ки аз марзҳо гузашта, дар дилҳои форсизабонони се кишвар ҷой гирифтаанд.
Шеърҳои ӯ бо забони сода ва равон ҳастанд; ҳамон тавре ки худаш мегӯяд:
«Ҳаёт моро ба роҳраве мебарад, ки дар он барф бар мо меборад…»
Дар ин байт, «роҳрав» ва «барф» на танҳо рамзи гузар ва интизорӣ ҳастанд, балки инъикоси таҷрибаи инсонӣ мебошанд, ки дар сарзаминҳои мо — Афғонистон, Эрон ва Тоҷикистон — муштарак аст: таҷрибаи умед, танҳоӣ ва бозгашт ба худ.
Фарзонаи Хуҷандӣ на танҳо дар Тоҷикистон, балки дар Афғонистон ва Эрон низ чеҳрае шинохта ва дӯстдошта мебошад. Ӯ шоирае аст, ки забони муштараки моро зинда нигоҳ доштааст ва шеърҳояш пайванде байни се миллати бародар эҷод кардааст. Дар яке аз шабҳои шеърии муштарак миёни шоирони ин се кишвар, ӯ дар паҳлуи суханварони афғон ва эронӣ шеър хонд — рамзи ҳамгароии фарҳангӣ, ки бе сухан, вале амиқ буд.
Дар маҷмӯаи ашъораш, андеша дар мавқеи инсон, ҷомеа ва забон равшан аст. Забоне, ки бо нармӣ ва наҷвои нарм роҳҳои тоза меҷӯяд. Аз ӯ бихонем:
«Қулфи дилро гум кардаам
Дар боғе, ки ранги баҳорро мехонад,
Аммо паранда наомадааст…»
Ин суханон аз дили ранҷ ва шодии муштарак мебарояд — аз ҳамон ҳисси инсоние, ки миёни форсизабонон аз Ҳирот то Хуҷанд зинда аст. Ҳангоме, ки хонандаи тоҷик ё афғон ин шеърро мехонад, бе таъхир худро дар он меёбад ва аз дил мепурсад: «Кадом боғ? Кадом баҳор? Магар не? Дар ин диёр ман ҳам чашм ба роҳи паранда ҳастам?»
Фарзонаи Хуҷандӣ аз он шоирон аст, ки ҳузураш пайванди мо бо се кишвар ва се фарҳангро дар як забон зинда мекунад. Ӯ нишон додааст, ки форсӣ на танҳо забони гузашта нест, балки забони ҳаёти имрӯзаи мо низ аст; забоне, ки дар Ҳирот, Душанбе ва Теҳрон роҳ меравад, нафас мекашад ва шеър месарояд.
Дар ин рӯзи гиромӣ, мо ба шоире салом мефиристем, ки бо хомӯшӣ ва шукӯҳи худ, марзҳоро камранг кард ва бо вожаҳои худ моро боз ба ёди ҳам овард.
